Tantes remembres… coma o escriguèt aqueste matin Jòrdi Peladan, qu’escriguèt amb ela 
un metòde d’aprendissatge de la lenga. Me soveni de son trabalh a la MARPOC, de sas intervencions a las Universitats occitanas d’estiu… Èra un dels pilars indispensables de l’occitanisme nimesenc.
Sa vida professionala, Josiana la passèt en granda part al licèu Daudet a Nimes, que i ensenhava l’occitan e l’anglés. Èra d’aquesta generacion dels primadiers de l’ensenhament en licèu que concebián pas lor mestièr sens engatjament militant dins lo collectiu (sindical e associatiu).
Collèga dinamica, plena de vam, fasiá son mestièr amb estrambòrd e imaginacion, malgrat de problèmas de santat que jamai se’n planhissiá pas. Son autoritat al prèp dels escolans èra naturala e benvolenta.
Èra d’una granda cultura e donava de l’occitan l’imatge d’una lenga viva portaira d’un ric patrimòni literari. Me soveni de son estrambòrd quand recitava « De la man d’eilà de la mar » d’Aubanel, o las faulas de Bigòt… Me soveni tanben de viatges qu’avèm organizats ensemble, amb sos escolans de Daudet e los mieus del licèu que se disiá, d’aquel temps « Camargue » (ara Hemingway…). La vesètz, a drecha de la fòto, amb lo sorire que jamai la quitava pas…
Lo CREO s’associa a la pena de sa familha e de sos amics pròches. Josiana, anam ensajar de seguir lo camin qu’amb d’autres as dubèrt.
